hm. Henryk Bagiński

Henryk Bagiński
Henryk Bagiński ps. Józef Chłopski (ur. 19 stycznia 1888 w Klwowie k/ Opoczna - zm. 13 grudnia 1973 w Warszawie ) - historyk wojskowości, inżynier, pułkownik WP, instruktor harcerski, harcmistrz.

Młodość
Urodził się w rodzinie Juliana Bagińskiego muzyka i organisty, oraz Antoniny z domu Merklein. W 1908 uzyskał maturę handlową w Radomiu, a następnie sudiował na Wyższej Szkole Realnej w Lwowie. Po jej ukończeniu rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej.

Zarzewie, Zet i skauting

Okładka Terenoznawstwa H.Bagiński 1912Był współzałożycielem i działaczem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej Zarzewie, oraz członkiem Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Współdziałał w Zarzewiu podczas tworzenia przez nią tajnych Oddziałów Ćwiczebnych.

Z chwilą utworzenia w 1911 roku pierwszych drużyn skautowych we Lwowie, zostaje drużynowym 7 Lwowskiej Drużyny Skautowej.

Był współtwórcą niepodległościowej Organizacji Armia Polska i w latach 1911-1912 jej komendantem naczelnym. Pod pseudonimem Józef Chłopski, którego używał w działalności konspiracyjnej, napisał podręcznik Terenoznawstwo przeznaczony dla drużyn skautowych i strzeleckich.

Po uzyskaniu dyplomu we Lwowie uzupełniał studia w Belgii i Francji. Od 15 czerwca 1914 pracował zawodowo w Hucie Bankowej w Dąbrowie Górniczej, jako metalurg.

Żołnierz
Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się ochotniczo w stopniu podporucznika do Legionu Puławskiego przy armii rosyjskiej, później do I Dywizji Strzelców Polskich. Po rewolucji w 1917 roku znalazł się w I Korpusie Polskim dowodzonym przez gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego, zaś po jego rozwiązaniu - na Kubaniu w dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego, z którą w 1919 roku w stopniu kapitana, wrócił do kraju.

Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej rozpoczoł służbę w Sztabie Głównym WP, był też wykładowcą w tejże szkole. W roku 1920 mianowany podpułkownikiem, lecz z powodu przekonań politycznych, aż do wybuchu II wojny światowej nie był awansowany.

Wydał do 1939 roku dwie podstawowe prace: Wojsko polskie na Wschodzie 1914-1920 (1921), oraz U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914 (1935). W tej ostatniej, wydanej pod sentymentalnym psełdonimem z okresu konspiracji, wiele miejsca poświęcił polskiemu skautingowi. Napisał też kilka książek na temat dostępu Polski do morza, m.in. Polska i Bałtyk.

Powrót do harcerstwa
Od Jubileuszowego Zlotu Harcerstwa w Spale w 1935 roku aktywnie włącza się w działalność Kół Harcerzy z Czasów Walk o Niepodległość przy Naczelnictwie ZHP.

Wojsko
Po ewakuacji we wrześniu 1939 roku, przedostał się do Francji, gdzie został przyjęty przez gen. Władysława Sikorskiego do Sztabu Głównego i mianowany pułkownikiem. Po upadku Francji znalazł się w Anglii i pracował tam jako wykładowca w Centrum Wyszkolenia.

Po wojnie wrócił do Polski i został zweryfikowany w Ludowym Wojsku Polskim jako pułkownik i wykładowca w Wyższej Szkole Wojennej. Od 1948 do 1951 roku pracował w Ministerstwie Żeglugi, a następnie w Bibliotece Narodowej przy sporządzaniu katalogu przedmiotowego zasobu dzieł o wojskowości.

Zmarł 13 grudnia 1973 roku i pochowany został w grobie rodzinnym na Powązkach w Warszawie.

Odznaczenia
Order Virtuti Militari V klasy,
Krzyż Niepodległości,
trzykrotnie Krzyż Walecznych,
Order Polonia Restituta,
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (po wojnie).
Medal Wojska Polskiego. Dwukrotnie nadany po raz pierwszy.