O Wilku i Czlowieku...

Przez mgłę nowego dnia biegnę
Z mgły nowego dnia przybyłem
Poluję
Więc jestem
Zbieram plon tej Ziemi
Chwytając padłe jagnię

Przez mgłę nowego dnia biegnę
Z mgły nowego dnia przybyłem
Zmieniamy się
Pulsując wraz z Ziemią
W towarzystwie swym
Przemierzamy krainę, gdy ty śpisz

Zmień kształt - nos na wiatr
Zmień kształt - czując, że byłem
Szybki ruch - wszystkie zmysły jasne
Dar Ziemi - powrót do sensu życia

Jasny jest księżyc, wysoko w świetle gwiazd
Mroźne jest powietrze, zimne niczym stal dziśw noc
Zmieniamy się
Zew dziczy
Strach w oczach twych
Jest później, niż sądziłeś

Zmień kształt - nos na wiatr
Zmień kształt - czując, że byłem
Szybki ruch - wszystkie zmysły jasne
Dar Ziemi - powrót do sensu życia

Czuję zmianę
Powrót do lepszych dni
Włosy stają na mym karku
W dziczy jest zachowanie świata

Więc odnajdź wilka w sobie!

Zmień kształt - nos na wiatr
Zmień kształt - czując, że byłem
Szybki ruch - wszystkie zmysły jasne
Dar Ziemi
Powrót do znaczenia wilka i człowieka

Przedstawiam parę faktów o wilkach... po co? Odpowiedź w nastęnym poście...

1. Jakie istnieją gatunki wilków?

Na świecie żyją trzy gatunki wilków: wilk szary (Canis lupus), wilk czerwony (Canis rufus) i wilk etiopski zwany też abisyńskim (Canis simensis). Niektórzy badacze uważają, że ten ostatni nie jest tak naprawdę wilkiem, lecz szakalem.

2. Jakie są podgatunki wilka szarego?

Wilk szary, Canis lupus, żyje na północnych obszarach całego świata. Istnieje 5 podgatunków wilka szarego w północnej Ameryce i 7-12 w Eurazji. Podgatunki północnoamerykańskie to:

Canis lupus baileyi, znany jako wilk meksykański lub lobo.
Canis lupus nubilus, wilk z Wielkich Równi lub wilk bizoni.
Canis lupus occidentalis, wilk gór skalistych lub wilk z Mackenzie Valley.
Canis lupus lycaon, powszechnie zwany wilkiem wscodnim.
Canis lupus arctos, wilk arktyczny.

Podgatunki sączęsto trudne do odróżnienia, jako iż często się ze sobą krzyżują tam, gdzie ich siedziska na siebie nachodzą lub ich populacje łączą się ze sobą zamiast tworzyć widzialne granice. Szczególne znamiona poszczególnych podgatunków zależne są od zamieszkiwanego obszaru, dostępnej niszy oraz podstawowej zwierzyny łownej. Wymiary czaszki, ogólna wielkość i kolor sierści sąniektóymi z charakterystyk odróżniających od siebie podgatunki Canis lupus.

3. Czym jest wataha?

Wilki zazwyczaj żyją w stadach zwanych watahami, składającymi się najczęściej z dwójki dorosłych rodziców, zwanych parą alfa, i ich potomstwa z ostatnich 2-3 lat. Dorośli rodzice są zazwyczaj niespokrewnieni, a inne niespokrewnione wilki mogą także dołączyć do watahy.

4. Ile wilków liczy wataha?

Liczebność watahy bywa różna z powodu przychodzenia na świat młodych, migracji i śmiertelności. Ogółem, wataha wilków szarych liczy sobie 6-8 osobników, choć na Alasce i w północno-zachodniej Kanadzie niektóre stada liczą ponad 30 członków.

Watahy wilków czerwonych są zazwyzcaj mniejsze i liczą 2-8 osobników, choć zdarzały się i stada składające się z 12 zwierząt.

5. Jaka jest wielkość obszaru zajmowanego przez watahę?

Wielkość terytowium bywa różna. TErytoria wilków szarych w Minnesocie liczą 25-150 mil kwadratowych, zaśna Alasce i w Kanadzie nawet 300 do 1000 mil kwadratowych.

Terytoria wilków czerwonych liczą 10-100 mil kwadratowych, choć terytoria wilków czerwonych, sprowadzonych ponownie do Karoliny Północnej liczą 38-87 mil kwadratowych.

Dlaczego wilki?

Zaczęło się, gdy ktoś powiedział o mnie, że mam wilcze oczy... drapieżne i mądre. Podobno. Potem poszło samo. Fascynacja mistyką tych zwierząt, podaniami o wilkołakach i zainteresowanie wpływem, jaki wywarły na naszą kulturę i mentalność...

W końcu chęć odpowiedzenia sobie na pytanie: poza tą całą mistyczną otoczką, czym są wilki? Jakie jest ich miejsce w świecie? Czego możemy się od nich nauczyć?

A potem zdałem sobie sprawę, że to zagrożony gatunek. Zagrożony z powodu ludzkiego strachu i głupoty. Zniszczony przez mity, legendy i uprzedzenia. Umierający.

Dlatego też liczę na to, że ktoś podzieli moją fascynację tymi zwierzętami. Bo to coś więcej, niż zwierzęta tak naprawdę. To niemal ludzie, choć możecie mi nie wierzyć. Ale o tym dowiecie się z kolejnych porcji faktów, jakie tu umieszczę... z czasem... tłumacząc z angielskiego zawartość [link widoczny dla zalogowanych] na którąodsyłam wszystkich zainteresowanych i znajaćych język angielski.

Zapraszam też do dyskusji. A może czegoś więcej? Może uczestnictwo w programie bieszczadzkim? Może próba pomocy tym zwierzętom? Kto wie...

ja uwielbiam wilki ( są na 2 miejsu po kotach na mojej liślie ububionych zwierząt :D ) są ślicze i takie ... tajemnicze Razz

Wilk (Canis lupus) jest największym przedstawicielem rodziny psowatych, osiąga długość do ok. 200 cm, ciężar 12-80 kg. Samce zazwyczaj są większe od samic o ok. 20%. Wilk jest przodkiem psa domowego. Spośród zmysłów najlepiej rozwinięte ma słuch i węch. Wzrok służy temu drapieżnikowi przede wszystkim do lokalizowania poruszających się obiektów. Jest niezwykle sprawny. Wilk to zwierzę szybkie, wytrwałe, mające doskonałą technikę polowania.

Wilki i psy należą do tej samej podrodziny. Psy wywodzą się od wilków i przeniosły do dzisiaj wiele "wilczych" zachowań, choć wiele się w nich zmieniło. Zachowały także możliwość krzyżowania się z wilkami. Różnice między psami i wilkami są jednak dość istotne, zarówno jeśli chodzi o psychologię, jak i fizjologię. Wynika to z celowego procesu kształtowania ras psów do specyficznych celów przeznaczonych dla nich przez człowieka. Inne warunki środowiskowe spowodowały także zanik niektórych zachowań lub pojawianie się innych - pożądanych przez człowieka.

Zdziczałe psy, żyjące w trudnych warunkach i zmuszone do polowania, przyjmują organizację stada zbliżoną do wilczej watahy. Jednak inne są zachowania prokreacyjne, tak jak inne jest wzajemne nastawienie w stadzie. Stada wilcze z ich hierarchią i wewnętrznym podporządkowaniem dobru watahy są naturalne dla wilków. Struktura ta wynikła z wielowiekowych oddziaływań środowiska.

Wilk jest mięsożerny, do swojego życia potrzebuje dziennie około 1,3 kg mięsa (licząc wraz z kośćmi i skórą). Odżywia się przede wszystkim zwierzętami leśnymi i domowymi, zarówno upolowanymi przez siebie, jak i padłymi. O ile warunki oraz liczność stada na to pozwalają, drapieżca ten poluje również na większą zwierzynę, taką jak jelenie, sarny, łosie. Uzupełnieniem diety są: leśne runo, owoce, w skrajnych przypadkach grzyby. Układ pokarmowy wilka jest ściśle wyspecjalizowany dla mięsożercy, nieco inaczej niż u zwykłego psa domowego.

Wilki żerują głównie w nocy, jednak pod wpływem głodu napadają na stada owiec i bydła na pastwiskach, nawet w dzień. Wilk napada na swe ofiary według jednej stałej metody: najpierw stara się rozerwać brzuch, następnie atakuje tylne nogi, żeby przewrócić swoją ofiarę i pochwycić ją za gardło. Jeżeli napadu dokonuje grupa kilku drapieżników, wówczas atakują one równocześnie ze wszystkich stron, najpierw dyskretnie otaczając upatrzoną ofiarę.

Wilk jest bardzo krwiożerczy, zwierzynę dusi (zarzyna) nie tylko w ilości potrzebnej dla zaspokojenia głodu, ale także dla swoistej zbójeckiej satysfakcji, wynikającej z drapieżniczego charakteru (w szczególności jeśli uda mu się przedostać do zabudowań gospodarskich, np. owczarni). Ze szczególną zajadłością poluje na zwierzynę płową; niestety powoduje wśród niej duże szkody.

Wilki umieją polować z naganką, a więc jedne z nich napędzają zwierzynę, a drugie w ukryciu czekają na jej zbliżenie się; następnie w odpowiedniej chwili zaczynają atak. Takie polowania organizują na zwierzynę płową i na dziki. Zazwyczaj z głodu podchodzą do zabudowań ludzkich, gdzie wkradają się do stajni, owczarni i obór, napadają na pasące się owce i bydło. Wilk atakuje także człowieka, jest to jednak wypadek bardzo rzadki. Taka sytuacja nie powinna być bagatelizowana, gdyż czynią to jedynie wilki wściekłe lub bardzo wygłodzone (częściej jednak to pierwsze).

Wilk w ciągu nocy potrafi przejść nawet do 30-50 km. Po obfitym nocnym obżarstwie odchodzi od miejsca żeru na odległość 2-10 km i tam zalega, by odpocząć po męczącym polowaniu. Jest zwierzęciem stadnym (jego stado to wataha). Żyje w grupach liczących do 20 osobników. Stada opierają się zazwyczaj na rodzinach, do których przyłączają się samotne wilki. W stadzie jest zachowana hierarchia - przewodzi najsilniejsze zwierzę (alfa) lub para osobników. Reszta jest podporządkowana hierarchii, która panuje w stadzie. Na samym jej dole stoją najsłabsze osobniki - najczęściej te, które przyłączyły się do stada. Młode wilczki, którymi opiekuje się całe stado, znajdują się poza tą hierarchią.

Osobniki, które nie umieją żyć w stadzie lub nie chcą się podporządkować panującym w nim regułom (czyli zwykle wilki silne, konkurujące z przywódcą stada), odchodzą, żeby żyć samotnie. Zazwyczaj dołączają się po jakimś czasie do innego stada lub tworzą spośród samotnych wilków własne watahy. W życiu tych pięknych i inteligentnych zwierząt ogromną rolę odgrywa rodzina. Jej członków łączą silne więzy, oparte nie tylko na woli przetrwania, ale też na miłości i braterstwie. Stado stanowi jedną z najwyższych form życia społecznego zwierząt; poszczególne osobniki tworzą jedność, ale bez utraty swojej indywidualności.

Wilki łączą się w pary na całe życie. Znane są także z przywiązania do swojej watahy. Najważniejsza samica w stadzie wydaje na świat potomstwo, zwykle co roku. Samicą ta najczęściej jest przywódca stada - lub też pochodzi ona z pary alfa. Inne pary w stadzie zwykle nie posiadają potomstwa (choć i to czasami się zdarza). Matka jest troskliwie karmiona przez całe stado. Jej potrzeby są ponad dwukrotnie większe niż w stanie normalnym. Po pierwszych 2-4 tygodniach młode otwierają oczy i zaczynają uczyć się swojego życia przeszkadzając starszym. Młodymi opiekuje się całe stado. Podczas gdy większość stada poluje, młodych pilnuje najpierw wadera, a następnie 'dyżurny' wilk.

O ile w stadzie panuje ścisła dyscyplina i hierarchia, to młodym pozwala się na prawie wszystko co nie zagraża im samym lub bezpieczeństwu stada. Młode mogą spokojnie baraszkować i używać pilnujących ich starszych wilków do "ćwiczeń" w sztuce polowania. Starsi z rezygnacją poddają się temu, reagując jedynie na co bardziej bolesne ataki. Podczas tych pierwszych miesięcy wytwarza się wśród młodych ich własna hierarchia, wynikająca z siły i zręczności osobników. Młode są karmione początkowo przez waderę, a następnie przez starsze osobniki stada.

Młode wilki rosną znacznie szybciej niż młode psy. Po pierwszym okresie wilki przenoszą się w nowe miejsce. Taki cykl przenosin powtarza się wielokrotnie i jest związany z poszukiwaniem zwierzyny. Zwykle wilki używają rokrocznie tych samych miejsc. Miejsce takie stanowi punkt spotkań i wypoczynku po polowaniach. Zwykle jest ono umieszczone obok strumienia lub zbiornika wodnego. Po okresie "niemowlęcym" przychodzi czas na poznawanie środowiska i naukę walki o przeżycie. Młode wilki uczestniczą w polowaniach, ucząc się swojego prawdziwego życia. Powoli wchodzą w życie watahy, zdobywając w naturalny sposób pozycję w stadzie.

Wilki uzyskują zdolność do rozrodu już w wieku 2 lat, jednak w praktyce możliwość spłodzenia potomstwa uzyskują zwykle później. Cześć odchodzi od stada tuż po osiągnięciu dojrzałości, ale reszta zostaje w stadzie rodzinnym, gdzie wypracowuje sobie pozycję przewodnika stada (często detronizując swoich rodziców). Od początkowego okresu następuje silne emocjonalne związanie młodych wilków ze stadem. Wytwarza się ono zwykle w czasie pierwszych miesięcy życia. Stado dla wilka jest jego domem i w nim się on realizuje. W nim otrzymuje wsparcie i opiekę. Dla niego będzie walczył i polował. Związki między wilkami w stadzie są znacznie silniejsze niż między innymi zwierzętami stadnymi.

Wilki są zwierzętami niezwykle inteligentnymi, mają bardzo skomplikowany system porozumiewania się. Dużą role odgrywa w nim mowa ciała, ale także różnorodne odgłosy (szczekanie i wycie). Ponieważ razem polują, przekazując sobie informacje i pomagając sobie nawzajem, da się nieraz słyszeć różne wilcze odgłosy. Wycie jest wiadomością o tym, że w danym terenie znajduje się wilk (lub ich grupa), oraz przekazuje informacje o stanie stada, obecności zwierzyny itd. Inne wilki, słysząc to, wiedzą o tym, kto i gdzie poluje. W ten sposób wiedzą, kiedy nie wchodzić sobie w drogę, a kiedy można wpaść do sąsiadów z wizytą. Wycie stanowi też element integrujący grupę - ot, takie wilcze występy chóralne. Oprócz charakterystycznego wycia wilki wydają wiele innych odgłosów, które stanowią część swoistego języka umożliwiającego porozumiewanie się w stadzie.

Wilk jest niesłusznie uważany za zwierzę skrajnie odważne. Owszem, gdy zmusza go do tego potrzeba, staje do walki z silniejszym przeciwnikiem i walczy dzielnie - jednak jeśli ma taką możliwość, raczej będzie się starał ocalić skórę. Człowiek - choć znacznie słabszy od wilka - jest przez wilka odbierany jako zagrożenie. O ile wilk będzie mógł, ucieknie na widok człowieka. Co ciekawe, gdy wilk zostanie w młodości wychowany przez ludzi, strach ten nie będzie dominował nad zachowaniem zwierzęcia, a człowiek który je wychowywał, będzie uważany za przywódcę stada. Nawet w przypadku wilka wychowanego od szczeniaka wystarczy nieporozumienie co do zachowania (np. spojrzenie lub uśmiech), a nieszczęście gotowe.

Wilk jest i niech pozostanie zwierzęciem dzikim, a nie egzotycznym gatunkiem zwierzęcia domowego. Wilki do swojego życia potrzebują wielkich przestrzeni. Teraz nie ma ich zbyt wiele - sami też ich potrzebujemy. Wilki jednak same dostosowują się do zmiany warunków środowiskowych i spotykane bywają, tak jak i psy, na śmietnikach lub niedaleko siedzib ludzkich. Wynikają z tego konflikty. Wilki polują na zwierzynę dziką i na zwierzęta gospodarcze.

W Polsce wilki były tępione jako zagrożenie dla zwierzyny łownej i zwierząt gospodarczych. Obecnie na terenie Polski wilk jest objęty ochroną gatunkową za wyjątkiem województw: krośnieńskiego, przemyskiego i suwalskiego. Jednak i w pozostałych zdarzają się odstrzały wilka, zarówno omyłkowe (wilk brany jest za zdziczałego psa), jak i celowe (wilków atakujących zwierzęta hodowlane i domowe). Wilki giną także w sidłach i wnykach kłusowników, tak jak w znanym przypadku Rudej i Chytrej - dwóch wader z Białowieży.

i tak uważam że koty są lepsze Razz